cumhuriyetciyorum

Ahmet Kutsi Tecer’in dokunaklı dizelerini bilmeyen yoktur!

1993 yılının Temmuz ayının 5’inde Madımak’ın dumanı tüterken uzaklardan gelen haberle bir kez daha kahrolduk. Erzincan’ın Tercan ilçesinin Başbağlar köyüne saldıran PKK terörü 30’dan fazla yurttaşımızı aramızdan aldı.

Erzincan’a 220 uzakta konuşlu kendi halinde Başbağlar köyünün acısının Madımak’tan ya da bir başkasından aşağı kalır yanı var mıdır? Madımak’ın gölgesinde kalmak Başbağlar’ın suçu ve sorumluluğu olarak görülebilir mi?

Aradan geçen çeyrek yüzyıl boyunca Başbağlar’a haksızlık yapıldığını üzülerek gözlemledim.

Çok daha kötüsüne, Başbağlar Madımak’ın öcünün alındığı yerdir diyenlere bile rastladım! Ülkemizin en büyük dertlerinden olan etnik, dinsel ve mezhepsel ayrımın Başbağlar katliamına uyarlanma vicdansızlığının bile sergilenebildiğini büyük üzüntüyle fark ettim.

Güzel ülkemizde teröre kol kanat germe konusunda ustalaşanların varlığı göz önüne alındığında Başbağlar’a yapılan haksızlık elbette şaşırtıcı değildi.

Görünürde demokrat, insancıl ve sözüm ona barışçıl kişiliklerin Başbağlar katliamı üzerinden yaptıkları yorumlarla nasıl birer acımasız, insafsız ve kana kan, cana can anlayışı içinde oldukları gözler önüne serildi.

Madımak acısından birkaç gün sonra yaşanan ve bir o kadar acı verici olan Başbağlar ağlatısının günümüzde, olumsuz ayrımcılığın ete kemiğe büründüğü yer olarak anıtlaştığını söylemek zorundayız.

Bu ayrımcılığın ve görmezden gelmenin sorumlularının utanması dileğiyle…